blue baby

Geen vlees, zegt Karin.
Ze weigert het bord bitterballen dat onder haar neus wordt gehouden.
Acht kilo, zegt ze en trekt haar broek op, acht kilo.
Ik ben acht kilo kwijt.
Karin woont in NY en is op bezoek in NL. In NY is het eten anders. Meer suiker. Meer vet. Dat vet moet er afgetraind. Ze gaat naar de sportschool. De fat women’s gym. Het stimuleert, de afwezigheid van mannen. Ze wordt gemeten en gewogen. Elke pound elke inch verlies wordt gevierd. Ze krijgt congratulations-cards thuis gestuurd. Na vier maanden afvallen hangt ze op het prikbord als de biggest loser of the week.
Wat een onzin, zegt Karin en toch ben je teleurgesteld als je geen complimentjes krijgt.
Hoe snel je went aan the American way.
The biggest loser zijn, dat is positief.
Bitterballen eet ze niet. De bitterballen zijn voor Jenna. Jenna woont in NY.
In NY kan ze geen bitterballen eten. Jenna developed a crave for bitterballen in NY.
Jenna houdt erg van bitterballen. Karin eet ze niet. Geen vlees. Haar vriend wel.
Hij eet bitterballen en sla en zijn dit pijnboompitten wil hij weten.
I love pine-tree-seeds, zegt hij. Hij eet de zalm. De forel. De mozarella met balsamico, tomaatjes en basilicum. De radijsjes. De augurken. De uitjes en de kaas.
Kruidenkaas. Oude kaas.
In NY kan je geen lekkere kaas kopen, zegt Jenna. Zal ik een winkel beginnen met bitterballen en kaas en koffie...
En beer, zegt Shaker.
Welke kaas is het, vraagt Karin die een voedselallergie heeft.
Het is Nederlandse kaas en Nederlandse kaas kan ze verdragen.
En anders merken we het wel, zegt Shekhar. She'll get red spots all over.
De kaas valt goed.
Hoe is het met de gezondheid, vraagt Jenna.
Jenna heeft baby Jana op schoot. Haar offspring is secured. Ze overweegt een tweede kind.
Hoe is het met de gezondheid, vraagt ze aan Karin die probeert zwanger te worden.
Good, good, the liver is slightly enlarged, its big, not very big, but bigger than normal.
Karin spreekt Engels. Haar man komt uit India. Zij zelf uit België.
It is big, my liver. But not too big.
You live in boroughed time anyway, zegt Shekhar. You are a blue baby. In my country blue baby’s die. My parents wanted two children. Only two. Their second child was a blue baby. It died and then they had me. So I owe my live to a blue baby.
So you owe your live to a blue baby and now you are stuck up with one. That’s your punishment, zegt Karin, een blue baby, een vrouw met aangeboren hartafwijking en voedselallergie die liever geen vlees eet en nu graag zwanger wil worden.
Shekhar zegt niks. Hij komt uit India. Hij gelooft niet in punishment.
Hij kijkt naar Jana op Jenna’s schoot. De baby van drie maanden oud. Hij stopt zijn vinger in haar mond. Jana kijkt verbaasd. De vinger smaakt naar vis, pijnboompitten, bitterballen, basilicum en tomaatjes.


28 juli 2006
no picture pleases...»